Gelegen te midden van het schilderachtige landschap van Svaneti, op de reis van Mestia naar Ushguli, staat de mysterieuze 'Torens van de Liefde'. Deze structuur, die op een gigantische rots in het midden van de Enguri-rivier is geplaatst, straalt een aura van mysterie en romantiek uit, rijk aan eeuwenoude verhalen van onbeantwoorde liefde.
De toren zelf is een wonder van oude architectuur, met vier verdiepingen en verschillende meters hoog. De vloeren, die aanzienlijk hoog boven elkaar liggen, zijn met elkaar verbonden door steile verticale trappen, wat een voorzichtige beklimming door bezoekers vereist. De dikke, stevige muren van de toren hebben de tand des tijds doorstaan en zijn een bewijs van de blijvende duurzaamheid van dergelijke structuren.
Echter, het is de legende rond de toren die het echt bijzonder maakt. Het verhaal vertelt van een mooie vrouw genaamd Miaguli Pirveli, die verliefd werd op een bekwame jager, Otia Margvelani, tijdens het Kvirikoba-festival. Hun liefde was complex; Otia was een getrouwde man met vijf kinderen, en Miaguli wilde zijn gezin niet verstoren.
Overweldigd door verdriet, overleed Otia door een ongeluk tijdens het jagen en viel in de Enguri-rivier, waar hij een tragisch einde vond. Zijn vrouw, niet in staat om het verlies te verdragen, wierp zichzelf in de rivier en verging. De legende zegt dat het paar werd gereïncarneerd als forellen in de rivier. Miaguli, geraakt door hun lot, liet de toren bouwen waar ze de rest van haar leven wilde doorbrengen, dagelijks de vissen voerend waarvan ze geloofde dat ze de zielen van de ongelukkige geliefden bevatten.
Tijdens perioden van laag water in de Enguri komt er een heldere bron tevoorschijn uit de basis van de rots, lokaal bekend als 'Miaguli's tranen'. De bron versterkt de romantische aantrekkingskracht van de toren verder, en voegt een element van intrige en verdriet toe aan de stoïcijnse façade.
Een andere versie van het verhaal van de toren verwijst naar een gebroken vrouw, die na de dood van haar man in de oorlog in de toren woonde, hopend op zijn terugkeer. Dit eenzame bestaan te midden van het ruige landschap van Svaneti belichaamt de melancholische schoonheid en kracht die de toren vertegenwoordigt.
Het betreden van de toren is als het betreden van een aangrijpend stuk geschiedenis. De structuur lijkt op een regulier huis met vier verdiepingen, zij het met de extra uitdaging van ladderachtige trappen en eenvoudige vloeren van hout. De duisternis binnen, verlicht alleen door de spaarzame ramen, versterkt de melancholie die met de toren wordt geassocieerd.
De Toren van de Liefde is niet alleen een verhaal van verloren liefde; het is een bewijs van de historische architectuur van de regio. Tussen de 9e en 12e eeuw woonden veel lokale bewoners in vergelijkbare torens, wat een unieke periode van de Georgische architectuur vertegenwoordigt. Dit element van historische context voegt diepte toe aan de betekenis van de toren, waardoor het een must-visit monument is voor iedereen die de ruige schoonheid van Svaneti verkent.
